Volgende week is het alweer zeven jaar geleden dat ik samen met mijn klas te zien was in het tv-programma De Reünie. Een bijzondere ervaring.
Ze hadden een oud-klasgenoot van mij benaderd om mee te werken. Hij stemde toe en de volgende stap is dat ze dan klasgenoten gaan zoeken. Met wie ging hij om? Aan wie heeft hij herinneringen?
Na een korte speurtocht (lang leve Google) kwamen ze erachter dat ik – net als die oud-klasgenoot – een autobiografisch boek heb geschreven én tenen lees. Vooral dat laatste trok meteen de aandacht. De nieuwsgierigheid bij presentator Rob Kamphues was ook aangewakkerd en hij wilde maar wat graag zijn tenen laten lezen.
Hooggevoeligheid
Mijn middelbare schooltijd was een pittige, aangezien ik vanaf de 3e klas te maken kreeg met ernstige vermoeidheidsklachten. Ik was daardoor veel afwezig en kreeg te maken met onbegrip. Na een lange zoektocht, van elf jaar, ontdekte ik dat mijn hooggevoeligheid de oorzaak was.
(Dit verhaal staat beschreven in mijn boek ‘Het stille verdriet’)
Nu kreeg ik de mogelijkheid om te vertellen wat er destijds met mij aan de hand was.
Mijn verhaal werd uitgelicht in het programma en daardoor had ik twee draaidagen.
Eerst gingen we filmen in Volendam. Mijn persoonlijke verhaal, zoals beschreven in mijn boek, speelt zich grotendeels in dat dorp af, vandaar dat voor deze locatie werd gekozen. Helaas kwam dat in de uitzending niet duidelijk naar voren. Ook heb ik die dag Rob zijn tenen gelezen.
Opname in studio
Op de tweede dag, waar ik in de studio in Hilversum mijn voormalige klasgenoten zou ontmoeten, kreeg ik vlak voor de opnames de vraag of ik ten overstaan van de klas nogmaals tenen wilde lezen. Tijdens de repetitie met een ‘nepklas’ hadden ze ervaren dat het programma daardoor logischer in elkaar zou zitten.
Zo’n opname – met de echte klas – nemen ze in één take van ongeveer twee uur op. Mits er technisch iets misgaat.
Vooraf heb ik geluncht met mijn klasgenoten. En natuurlijk wil je elkaar dan meteen van alles gaan vragen, maar dat mocht niet om het verrassingseffect te behouden.
Dat zorgde nog voor grappige taferelen. ‘Vertelde je nou net dat je je kinderen naar school hebt gebracht? Heb je kinderen? …Jij?!’
‘Wie is hier de tenenlezer?’
Maar goed, de opname. Bij de opening werd gevraagd wie de tenenlezer zou zijn.
En zo grappig, niemand had het goed! Ze kozen voor een type dat er wat alternatief uitzag. Bijzonder welk oordeel mensen hebben over iemand die wat ‘afwijkends’ doet.
Op een gegeven moment werd ik naar voren gehaald. Mijn klasgenoten durfden het niet aan zich als ‘proefpersoon’ aan te bieden. Na afloop zeiden ze ook: ‘we wisten niet goed wat je dan zou gaan vertellen.
En ik begrijp het. Je geeft je door het lezen van de tenen namelijk zowel letterlijk en figuurlijk bloot. En in dit geval voor bijna 2.000.000 kijkers.
Rob was dus opnieuw het haasje. Ik deed net alsof ik zijn tenen voor het eerst zag. Welkom in de wereld van de televisie. 😉
Ze bleven maar vragen stellen en vonden het reuze interessant. Totdat de regisseur ingreep en zei dat we door moesten met het programma.
Kun je er niet live bij zijn, er komt een opname.
KIJK HIER VOOR MEER INFORMATIE OVER DE WORKSHOP >>